Ból przedłużający się ponad trzy miesiące został określony w medycynie jako ból przewlekły i sam w sobie jest patologią obejmującą swym zasięgiem różne sfery życia, stanowi nieobojętne obciążenie, a w zależności od natężenia powoduje początkowo zmiany określane jako obniżenie jakości życia, a dalej wyłączanie coraz większych obszarów życia z normalnego funkcjonowania, aż do różnego stopnia niesprawności – kalectwa.

Duży postęp w zakresie leczenia bólu notowany jest w ostatnich 20 latach, a stało się to za sprawą nowych odkryć w zakresie badania patofizjologii bólu, a także odkryciu nowych leków czy też nowych form i dróg aplikacji leków. Lepsza kontrola bólu nieodłącznie związana jest ze wzrastającą świadomością wśród lekarzy wszystkich specjalności, a także samych pacjentów. Ukształtowały się również nowe struktury ochrony zdrowia pod postacią specjalistycznych poradni leczenia bólu, a w niektórych ośrodkach akademickich także specjalistyczne oddziały kliniczne. Postęp merytoryczny nadzorowany jest przez Polskie Towarzystwo Badania Bólu, które zrzesza specjalistów różnych dziedzin medycyny. Działalność towarzystwa nadaje także kierunki rozwoju i wprowadza nowe sposoby leczenia bólu.

W codziennej praktyce leczenie bólu opiera się na wielokierunkowym działaniu opartym na dobrej, szczegółowej diagnostyce przyczyn, określeniu rodzaju i natężenia bólu, a także stałym monitorowaniu postępów w leczeniu u danego pacjenta. Oprócz szerokowachlarzowej farmakoterapii z użyciem celowanych leków przeciwbólowych i leków wspomagających, zabiegów opartych na technikach anestezjologicznych (np. blokady, neurolizy), często konieczna jest fizjoterapia oparta na różnych technikach i zabiegach fizykalnych, wsparcie psychologiczne, ale także samodyscyplina Chorego i stały nadzór nad stosowanym leczeniem przez lekarza prowadzącego.