Endoprotezoplastyka małoinwazyjna stawu biodrowego MIS

Trzeba zacząć od tego, że mamy dużo możliwości wyboru protezy biodra u pacjenta. Wskazania do konkretnego rodzaju protezy, są zależne od wieku, kondycji, stanu biologicznego ogólnego pacjenta oraz miejscowego stanu kości. Oczywiście dla pacjenta młodego ze zmianami zwyrodnieniowymi oraz dla grupy chorych starszych, (tutaj kierujemy się oceną wieku biologicznego) optymalne są protezy bezcementowe, z krótkim trzpieniem, zakładane z dostępu przedniego między-mięśniowego (MIS).
Dostęp ten zapewnia oszczędzenie mięśni otaczających staw biodrowy – nie trzeba ich przecinać. Przy innych dostępach np. w dostępie przednio-bocznym, odcinany jest mięsień pośladkowy średni, zaś przy dostępie tylno-bocznym odcinane są mięśnie rotatory zewnętrzne. Ponowne przyszycie mięśni ogranicza tempo rehabilitacji, powoduje dolegliwości bólowe, może też predysponować np. do zwichnięć endoprotezy.

Podziałów jest bardzo dużo, pierwszy to podział ze względu na sposób osadzenia protezy w kości. Czyli proteza cementowa i bezcemetowa. Inna kwestia to użycie materiałów, które tworzą powierzchnie bezpośredniego kontaktu czyli głowa i panewka stawu. Te mogą byc wykonane z różnych materiałow, np. z polietylenu, stali, ceramiki,…

Po okresie 5-6 tygodni, w którym pacjent stosuje się do pewnych schematów postępowania, odbywa się wizyta kontrola u ortopedy, gdzie wykonywane jest badanie rtg, które ocenia asymilację i funkcjonowanie protezy. Po tym czasie można wdrażać intnesywną rehabilitację.
Po 3 miesiącach od zabiegu badamy pacjenta, wykonujemy rtg i najczęściej pacjent jest już prawie zdrowy z pełnym zakresem ruchomości w stawie.
Co można robić z protezą biodra? - można robić wszystko, z ostrożnością aby nie doszło do urazu. Niestety przy leczeniu po urazie około protezy (najczęściej przy złamaniu okołoprotezowym, które jest następstwem urazu wysokoenergetycznego) postępowanie chirurgiczne jest bardzo rozszerzone i wymaga użycia zdecydowanie większego zakresu operacyjnego oraz żmudnej i długotrwałej rehabilitacji.

Wszystko zależy od dostępu z jakiego wykonano zabieg endoprotezoplastyki, stabilności założonej protezy, od jakości kości, którą oceniał operator. Ze względu na możliwość zwichnięcia stawu i naturalne rozluźnienie mięśni podczas snu, przez pierwsze tygodnie zaleca się spanie na wznak. Jednakże po uzyskaniu dużej stabilności może pacjent leżeć na boku, najlepiej z rozwórka między nogami, w praktyce zwykle wystarczy duża poduszka.

Okołooperacyjny ból trwa ok. 5-7 dni, zdecydowanie zmniejsza się w czasie, ale może trwać do 3 miesięcy, szczególne w proteach z rozległych dostępów.

Najlepiej kierować się doświadczeniem lekarza operatora. Założenie endoprotezy powinno odbywać się w ośrodkach ortopedycznych, gdzie personel lekarski i pielęgniarski ma doświadczenie w tego typu zabiegach. Warto zapytać lekarza ile takich operacji osobiście przeprowadził.

Sprawa jest zawsze osobniczo zmienna, czołowi producenci protez zapiewniają, że przy spokojnym trybie życia do 25 lat

O tym decyduje lekarz, ale przy dobrym osadzeniu protezy do 6 tygodni chodzi się z asekuracją kul, obciążając obydwie kończyny.

Zależy od dostępu z jakiego wykonywana jest operacja. Najczęsciej rany po protezach z małoinwazyjnych dostępów (MIS – mini invasive surgery) sa zdecydowanie mniejsze niż po klasycznych protezach, szwy usuwa się w 12-14 dobie po zabiegu.

Pełny zestaw i instruktaż ćwiczeń, pacjent powinien otrzymać od swojego lekarza przeprowadzającego zabieg, oraz o opiekującego się nim rehabilitanta. Warto też skorzystać z tzw. pre-rehabilitacji, gdzie rehabilitant tłumaczy przed zabiegiem, jak będzie wyglądała nauka chodzenia po zabiegu. Podstawowy zakres ćwiczeń po zabiegu to nauka chodu poprawnego, z kontrolą postawy ciała. Postawa ciała osoby z chorym biodrem, zazwyczaj ulega zmianie z powodu bólu chorego biodra, po zabiegu należy odwrócić stare nawyki i wypracować poprawną postawę ciała. Poza tym to ćwiczenia mięśniowe stabilizujące miednicę jak również ćwiczenia mobilności operowanego stawu.

To zależy od protezy i od motywacji pacjenta do regularnych ćwiczeń, oraz od bólu, który jest główną przyczyną wydłużenia rehabilitacji.